Twórczy kącik #2

Dzisiaj przedstawiamy wam opowiadanie/fanfcition adminki #Lumos, pt. "Śmierć Potterów"! :)

Zapraszamy do czytania i komentowania!

____________________________________

"Śmierć Potterów"

Był ciepły, jesienny wieczór. Piętnastoletnia Alis wracała do domu od swojej przyjaciółki. Droga ta prowadziła obok starego cmentarza, na którym zazwyczaj nikogo nie było lecz dziś, ku jej zdziwieniu, zgromadziło się tam kilka osób. Dziewczyna z lekkim strachem podeszła bliżej. Trudno było określić ile osób stało pośród nagrobków, bo co chwilę jakaś czarna mgiełka podlatywała do nich i ktoś się pojawiał, a mgła znikała. Po kilku chwilach ktoś znikał, a na jego miejscu pojawiała się taka sama czarna mgła, która zaraz odlatywała. - To wszystko jest takie dziwne - pomyślała dziewczyna. Alis schowała się szybko za największą płytą nagrobkową, która była według niej w bezpiecznej odległości od nieznajomych. Zaczęła słuchać. 

- Witam Cię, Mój Panie - powiedział mężczyzna, który właśnie się pojawił. Po tych słowach można było wywnioskować, że na cmentarzu jest jakiś król lub władca, co wydawało się dziwne. 

- Jak dobrze, że jesteś Severusie. Przydasz mi się - odpowiedział zimny głos. W tym samym czasie z ciemności wyłonił się jakiś nieduży człowieczek, a w każdym razie mniejszy od pozostałych. 

- Już jestem Czarny Panie. - Te słowa jeszcze bardziej zdziwiły Alis. Kim może być ten "Czarny Pan"? - Zadanie wypełnione. Mężczyzna nazwany wcześniej Severusem zaczął mówić: 

- O jakie zadanie chodzi? I dlaczego jemu je powierzyłeś? To kłamca i zdrajca! 

- Uspokój się Snape. On nie jest zdrajcą, a poza tym, bardziej prawdopodobne jest to, że ty mnie zdradzasz. Ciebie też niektórzy mogą wziąć za zdrajcę, ach tak, przecież pracujesz u boku Dumbledore'a. Ale nim nie jesteś. Ty. - Wskazał kościstym palcem na Severusa. - Jesteś moim szpiegiem. No chyba, że się mylę - rzekł spokojnie. - Powiedz! No mów! - krzyknął. 

- Panie, ja nigdy bym Cię nie zdradził. Przecież wiesz. 

- Wiem?! Ja nic nie wiem. Nie wiem czy Dumbledore'owi nie powiedziałeś tego samego co mnie. - Ruszył w jego kierunku. - Nie wiem! 

- Wiedz, że Cię nie okłamuję. Nie mógłbym tego zrobić. 

- Panie, mógłbym coś powiedzieć? - zapytał niski mężczyzna, który niedawno przyszedł. - Panie... - Ale jego Pan zdaje się nie dosłyszał tego co mówił. Po chwili milczenia ciszę przerwał zimny głos. 

- Może wrócilibyśmy już do Glizdogona? 

- O tak. Właśnie miałem zapytać - powiedział cicho. - No więc...? 

- Ten Syriusz Black, oni, oni go mają za przyjaciela. Ale to tchórz. Bał się zostać strażnikiem tajemnicy, bał. Ale powierzyli mu ją - wydyszał Glizdogon. Był podekscytowany, ale jego Pan oczekiwał chyba czegoś więcej. 

- I tylko tyle wiesz?! To są... - Blady, wręcz biały mężczyzna nie zdążył nakrzyczeć na swojego poddanego, gdyż ten w porę zaczął mówić dalej. 

- Nie, nie Panie. No więc Black bał się, chciał przekazać to brzemię komuś innemu. I zrobił to. - Tu Glizdogon zrobił przerwę na śmiech i wykrzyknął. - Przekazał to mnie! 

- Tobie? - zapytał zimny głos, po czym zaśmiał się szyderczo. 

- Tak, Panie - odpowiedział dumnie. 

- No dobrze, ale czemu nie powiedziałeś mi jeszcze gdzie oni są?! 

- Ja... W Dolinie Godryka Panie. Ja Cię tam zaprowadzę. 

- Dolina Godryka... Dobrze Glizdogonie. A teraz odejdź. 

Trochę wystraszony odwrócił się i zniknął w czarnej mgle. Tym razem Severus rozpoczął rozmowę. - Co chcesz teraz zrobić Panie? 

- Nie domyślasz się? - Spytał rozbawiony. Odpowiedziała mu głucha cisza. - Oto nadchodzi ten, który ma moc pokonania Czarnego Pana... Zrodzony z tych, którzy trzykrotnie mu się oparli, a narodzi się, gdy siódmy miesiąc dobiegnie końca - zacytował i głośno westchnął. - Oboje wiemy co należy z nim zrobić. Zabiję chłopca i każdego, kto stanie mi na drodze. 

- Czy dobrze zrozumiałem? Chcesz zabić syna Lily Potter? - zapytał roztrzęsiony Severus. 

- Tak Snape. I mam nadzieję, że nie obchodzą Cię jego losy. 

- Jego nie. Ale Lily tak! - krzyknął, po czym spuścił głowę, jakby się czegoś wstydził.

 - Och, to takie szlachetne! Niestety w gronie moich poddanych nikt nie będzie mi się sprzeciwiał! - warknął, po czym zauważył za jednym z grobów czyjąś dłoń. - Chyba nie jesteśmy tu sami, Severusie - powiedział i z wyciągniętą przed siebie różdżką zajrzał za płytę nagrobkową. Wystraszona Alis skuliła się jeszcze bardziej lecz to nie pomogło. - Avada Kedavra! - wykrzyczał, a z jego różdżki błysnęły zielone promienie i kilka sekund później dziewczyna leżała już martwa na trawie. 

*** 

- Zabij mnie! Tylko oszczędź ją, proszę! - krzyczał Severus stojąc przed domem Potterów i widząc kątem oka palące się w nim światła. - Panie, błagam Cię! - prosił padając na kolana. 

- Ciebie nie zabiję, Snape. Ty mi jeszcze będziesz potrzebny - mówił Voldemort. - A ona? Jeśli będzie chciała bronić syna, nie wyjdzie jej to na dobre. A teraz odsuń się! - Nakazał mu i wszedł na podwórko. Przez okno można było ujrzeć dziecko śmiejące się w łóżeczku i przytulających się rodziców. Wtedy drzwi od domu otworzyły się i wszedł do niego Voldemort. 

Zaniepokojony James wyszedł z pokoju, pewnie chciał sprawdzić co to za hałas. I wtedy Severus usłyszał pierwszy krzyk - krzyk mężczyzny "Lily bierz Harry'ego i uciekajcie! Szybko!". Krzyk ucichł, a bezwzględny zabójca szedł dalej. Gdy wkroczył do pokoju małego Pottera skierował swoją różdżkę na nadal śmiejące się dziecko i krzyknął "Avada Kedavra!". Ale coś, a raczej ktoś mu przeszkodził. 

Na podłodze przed nim leżała kobieta, a chłopiec nagle przestał się śmiać. Chciała go obronić. Ale na co jej to było? Teraz leży tu martwa tak jak jej mąż, a za chwilę i dziecko. Zabójca znowu skierował różdżkę na chłopca i znów wypowiedział te same słowa "Avada Kedavra!". Błysnęło zielone światło, płaczący przed domem Severus jęknął z rozpaczy, a Voldemort zniknął. Tak po prostu zniknął, a w łóżeczku nadal był chłopiec, któremu łzy spływały po policzkach. 

Po kilku minutach Snape wkroczył do domu. Przeszedł obok leżącego na schodach ciała Jamesa Pottera i szlochając wszedł do pokoju, na podłodze którego leżała martwa Lily. Lily Potter, którą on tak kochał. Przez całe życie. Roztrzęsiony upadł na podłogę i przytulił jej bezwładne ciało. Płakał i krzyczał. Ale nic już nie przywróci życia jego małej, rudowłosej Lily Evans. Bez niej już nigdy nie będzie tak samo...

#Lumos

Książka pod lupą #16 - 7 razy dziś

Witam Was, po krótkiej przerwie! 

Niestety musiałam wyjechać i nie miałam możliwości wstawienia czegoś na bloga. :( 

Dzisiaj zapraszam na krótką notkę #Lumos!

Zapraszam do czytania i komentowania tego i poprzedniego postu! 

Pozdrawiam, Iadala

_____________________________________

Lauren Oliver - 7 razy dziś 

"Co by było gdybyś miał tylko jeden dzień do przeżycia? Co byś zrobił? Kogo byś pocałował? I jak daleko byś się posunął, aby ocalić swoje życie? Samantha Kingston ma wszytko - najbardziej uroczego chłopaka, trzy wspaniałe przyjaciółki i pierwszeństwo we wszystkim, w szkole Thomasa Jeffersona, od najlepszego stolika w stołówce, po najbardziej pożądane miejsce na parkingu. Piątek dwunastego lutego powinien być kolejnym dniem z jej sielankowego życia. Jednakże zamienia się on w jej ostatni dzień życia. Wtedy dostaje drugą szansę. Siedem szans. Przeżywając ostatni dzień w ciągu jednego tygodnia, rozwikła tajemnicę swojej śmierci. Odkryje prawdziwą wartość wszystkiego, co może stracić..."

 „7 razy dziś” jest debiutancką powieścią Lauren. I jak na pierwszą książkę jest świetna. Ona w ogóle jest świetna. Lekko i przyjemnie się czyta, sama historia też jest porywająca. 

"Może dla ciebie jest jakieś jutro. Może dla ciebie istnieje tysiąc kolejnych dni, albo trzy tysiące, albo dziesięć. Ale dla niektórych istnieje tylko dziś. I tak naprawdę nigdy nie wiadomo."

Dziewczyna przeżywając ten sam dzień siedem razy, diametralnie się zmienia. Pierwszoosobowa narracja pomaga nam zrozumieć emocje kierujące nią i jeszcze lepiej dostrzec zmiany, które w niej zachodzą. Samantha dostrzega, że żyła nie doceniając tych, którzy kochali ją naprawdę. 

„Podobno tuż przed śmiercią całe życie staje człowiekowi przed oczami. W moim przypadku było inaczej.”

Książka nie opowiada prostej i przejedzonej historii. Wywołuje w czytelniku wiele refleksji, a także odnosi się do naszych zachowań w codziennym życiu.

#Lumos

"Kilka słów o..." #11

Kilka słów o nadawaniu aktorom charakterów ich bohaterów.

W tym wpisie chciałabym podzielić się z Wami moją „frustracją”, dotyczącą uosabiania postaci z książek, z aktorami grającymi ich rolę w ekranizacjach.

Każdy z aktorów, aktorek ma własne życie i nigdy nie będzie postacią z książki. Nie wiem, czy tylko mnie denerwuje to przypisywanie im ról bohaterów fikcyjnych, ale chciałabym zwrócić na to uwagę. Dla mnie bohater w książce, to jest bohater w książce i żaden aktor nie może z nim się równać. Zauważyłam, że to „podstawianie” aktorów pod postacie z książek, zdarza się częściej przy bohaterach, rzadziej bohaterkach.

 

Mogę podać kilka przykładów: Josh Hutherson – Peeta (Igrzyska śmierci), Jamie Campbell Bower - Jace (Dary anioła), Ansel Elgort - Augustus (Gwiazd naszych wina), Daniel Radcliffe - Harry Potter. Jeśli chodzi o bohaterki to przede wszystkim Jennifer Lawrence, która wcieliła się w rolę Katniss z trylogii Igrzysk śmierci, czy Shailene Woodley, odgrywająca rolę Hazel z Gwiazd naszych wina i Tris z trylogii Niezgodnej. Niektórzy czytelnicy pokochali ich, mam na myśli tutaj i bohaterów, i bohaterki, bo uosabiają ich z postaciami książkowymi. 

Chyba najlepiej wytłumaczę, o co mi chodzi, przytaczając przykład. (Nie chcę przy tym oczywiście nikogo obrażać, po prostu wyrażam własne zdanie.) Na facebooku działa wiele stronek, w których nazwie figuruje imię ulubionej postaci. Załóżmy, że jest dana stronka poświęcona głównie bohaterce Clary z Darów anioła. Owszem w nazwie jest imię dziewczyny, ale stronka dotyczy Lily Collins - aktorki, która wcieliła się w jej rolę w ekranizacji. Często widzę wpisy typu: "Nasza kochana Shai!" i jest tam dołączone zdjęcie aktorki lub "Za to kochamy Jennifer!" i zdjęcie Jennifer Lawrence robiącej głupie miny. Nie przeszkadzało by mi to, że widzę takie wpisy, gdyby nie to, że stronka jest poświęcona Hazel/Tris lub Katniss, czy też innym postaciom. 

Chodzi mi o to, że ani Jennifer Lawrence, ani Josh Hutherson, ani Ansel Elgort, ani żaden inny aktor NIE JEST POSTACIĄ Z KSIĄŻKI!!! I nie możemy uosabiać go z nią. Emma Watson nigdy nie będzie Hermioną Granger, Lily Collins - Clary Fray, a Daniel Radcliffe - Harrym Potterem. 

Mam nadzieję, że moim wpisem nikogo nie zdenerwowałam. Chciałam wyrazić jedynie swoje zdanie i zwrócić Waszą uwagę na ten szczegół, który być może gdzieś tam umyka albo w ogóle nie przeszkadza. Pozdrawiam cieplutko ;)) 

~Adminka Ami

Książka pod lupą #15 - "Gwiazd naszych wina"

John Green - "Gwiazd naszych wina"

Tytuł Kultowego Pisarza Amerykańskiego przywodzi mi na myśl widok łysiejącego biznesmena w podeszłym wieku, siedzącego przed maszyną do pisania ze szklaneczką whisky. Jakież wielkie zaskoczenie spotyka ludzi, gdy okazuje się, iż John Green jest zaledwie 35-letnim vloggerem, który publikuje internetowe filmiki ze swoim bratem Hankiem. Każda z jego powieści osiąga duży sukces, jednak „Gwiazd naszych wina” zagościła nawet na pierwszym miejscu listy bestsellerów New York Timesa.

Hazel Grace Lancaster jest szesnastolatką, chorującą na raka tarczycy. Z powodu nowotworu nie chodzi do szkoły, nie ma przyjaciół, a sobotnie wieczory spędza na oglądaniu z rodzicami ‘America’s Next Top Model’. Jednakże pewnego dnia wszystko się zmienia, gdy dziewczyna na zajęciach grupy wsparcia poznaje Augustusa. Nastolatkowie zakochują się w sobie. Nieprawdopodobnie nietrafione byłoby tu oklepane „I żyli długo i szczęśliwie.”

Największym atutem książki są przed wszystkim doskonale wykreowani bohaterowie. Zacznijmy od Hazel, która swoją czarującą nieśmiałością i filozoficznym rozmyśleniami, doskonale prowadzi narrację. Ironiczne wypowiedzi Gusa, wprowadzają bardziej młodzieżowy oraz luźny klimat. Niewidomy Isaac dodatkowo wprowadza dużą dawkę humoru. To dzięki niemu trudno jest się połapać, czy obecnie płaczemy ze smutku, czy ze śmiechu. Nie można również pominąć charakterów takich jak rodzice głównych bohaterów, którzy dopełniają całość.

Krytycy komentują, iż język amerykańskiego pisarza jest zbyt prosty, humor zbyt czarny, a postacie zbyt idealne. Styl pisania pana Greena jest wyważony – na tyle łatwy, bo dotrzeć do młodszych odbiorców i trudny, aby nie spłycić przekazu fabuły. Czarny humor sam w sobie jest czarny, więc żarty na temat umierania lub ślepoty, nie mogą czarniejsze. I prawdę mówiąc, gdy ludzie mówią, że chcieliby być idealni, wydaje mi się, iż nie mają na myśli chorowania na nieuleczalną chorobę. 

Poruszanie tematu śmierci to bardzo łatwy sposób na rozgłos. Albo książka będzie totalną porażką, co zdarza się prawie zawsze, albo arcydziełem. Z czystym sumieniem muszę przyznać, iż powieść Johna Greena zalicza się do tej drugiej kategorii. Podsumowując tę, w każdym calu obiektywną, recenzję, jedynym minusem książki jest ilość zużytych chusteczek higienicznych. Pomimo braku nielegalnych wyścigów samochodowych ulicami Los Angeles, wampirzych kłów, czy terrorystycznych ataków na Biały Dom, „Gwiazd naszych wina” jest książką, która na długo zapadnie wam w pamięci.

Hermiona

Kącik Pisarza #005

Trzecia odsłona pisarskich błędów - czyli o tym, jak pisać poprawnie :)

Witam wszystkie wschodzące, pisarskie gwiazdy.

Coś o czym chciałam z wami porozmawiać to... Interpunkcja w waszych tekstach. Tak, wiem - nuda! Ale chyba jest to jedyna część błędów, poza ortografią, które trzeba wkuć na pamięć, aby ich nie robić. ;) O co mi chodzi? - Zacznijmy może od spacji. Od razu mówię, że wszystkie te rady opisuję na podstawie tego, co podpowiadała mi moja była, niedoceniona beta. Co mi wbijała do łba przy pierwszej konwersacji. Teraz, kiedy nie mam już z nią kontaktu, muszę sama o tym pamiętać.

Wracając do tematu - o co mi chodzi z tymi spacjami? Każdy kto uważał na informatyce w gimbazie, powinien wiedzieć, że się ją daje po prawie każdym znaku interpunkcyjnym (wyjątek - myślnik, nawias i cudzysłów "otwierający"). Ja oczywiście po paru dniach o tym zapomniałam, ale od kiedy zaczęłam wrzucać swoje teksty, musiałam sobie szybko o tym przypomnieć.

Co jest z tymi wyjątkami? Jeśli chodzi o myślnik, to dajemy i PRZED i PO nim spację. Zaś w nawiasach i cudzysłowach otwierających robimy tak (przed otwierającym, nigdy po - tekst ma być "przyklejony" do nawiasów/cudzysłowów, zaś dopiero po zamykającym dajemy spację tak jak w innych znakach interpunkcyjnych".

Po co te spacje Czy ja wiem-może do ozdoby?Stwierdźcie sami,czy zdania z tego akapitu wyglądają bez tych spacji przejrzyście-nie wiem jak,ale ja mam wrażenie,jakby to było całe sklejone.Znaczy,zawsze lepsze to,niż nie dawanie spacji między wyrazami,ale i tak wygląda okropnie.

Drugi punkt programu - co robimy z tymi myślnikami w dialogach. Tak, zgadliście - kolejne złote myśli mojej bety. Ok, ok - już wracam do tematu i mówię o co mi chodzi. Chodzi o zwykły, jakiś tam dialog:

- Mówię, mówię, mówię bla bla bla -  <---- mówię właśnie o tym myślniku, który następuje czasem (bo nie musi zawsze być) na końcu zdania postaci. Co do myślnika i spacji przed i po nim chyba już nie ma problemu, ale co dalej? Z dużej czy małej litery? I to jest prawdziwy dylemat - sama często łapię się na tym, że daję odruchowo z małej, a nie zawsze tak jest i wbrew pozorom nie ma tu dowolności, ani nie jest to też takie oczywiste.

Najpierw z MAŁEJ:
Dajemy to, kiedy opisujemy wypowiedź, np: powiedział ze smutkiem w głosie, mruknął speszony, odpowiedziała, nawet nie oglądając się za siebie, wykrzyknął, zapominając o całym świecie. Dam tu jeszcze dla przejrzystości przykład z książki:

"Jeszcze nie zdecydowałam, czy tu zostanę - informuję. - Ale dzięki."

albo:

"- Sztywniakiem zostaje się do końca życia - kwituje.
- E tam - odpowiadam. - I co, podoba ci się tutaj?"

Zrozumieliście już coś z mojego bełkotu? To teraz DUŻA litera:
Dajemy ją kiedy... Mówimy po myślniku wszystko, poza opisywaniem wypowiedzi, czyli np:

"- Dzień dobry. - Po drugiej strony rzeźby stoi Zoe."

czy:

"- Nieodwracalnie. - Pokazuje mi środek płyty. Widać tam lekką wklęsłość. Coś jak wydrążone, płytkie wgłębienie. - Na początku tego nie było."

albo:

"Chyba tak. - Wzruszam ramionami."

Dotarło? To idziemy dalej. Kolejna rzecz - przecinki. Co jak co, ale jak już piszecie, to nie zdziwcie się, że będzie ich nadużywać. Zerknijcie na ten cały długi tekst i policzcie wszystkie moje przecinki. Dużo? To dobrze, byle nie za dużo. :)

Jak wszyscy wiemy, o ile słuchaliśmy tej wrednej baby z polaka, to się go daje m.in. przed słowami: "który, która, aby,  bo,  bowiem, by, chociaż, że, dlatego, gdy, mimo że, ale, jednak, lecz.." i mogłabym tak długo i długo wymieniać. Ale skrócę to dla naszych nerwów. Sypiemy przecinkami przed: spójnikami przeciwstawnymi (a, ale,  jednak), wynikowymi (więc, dlatego,  zatem), synonimicznymi, (wyjaśniającymi), (czyli, to jest, to znaczy),  przed powtórzonym spójnikiem (jeśli pełni identyczną funkcję) (ALBO to, ALBO to, nie chcę ANI tego, ANI tamtego),  zaimkami względnymi (kto, co), przed imiesłowem zakończonym na -ąc, -łszy, -wszy,  przed wyrażeniami, które mają charakter dopowiedzenia lub uwypuklają wcześniejsze treści (chyba,  nawet,  raczej).

Jeszcze istnieje na nasze nieszczęście takie coś, jak podwójny przecinek, używany w
- dopowiedzeniach (lubię książki, zwłaszcza kryminały, ale tylko znanych autorów)
- wtrąceniach (Poszłam do sklepu, a potem, niestety, wróciłam sama do domu).

Kiedy nie stawiamy?
Przed spójnikami łącznymi (i, oraz), spójnikami rozłącznymi (lub, albo).

Uw, to was zanudziłam - teraz coś krótszego (mam nadzieję) - odmiana angielskich imion i nazwisk, czyli co z tym przeklętym apostrofem i kiedy go używać, a kiedy nie?

Kiedy tak? Kiedy kończy się na samogłoskę: (House, House'owi, House'a). Wyjątek? "Y", kiedy jest wymieniane jako "J" (Hadley, Disney, Shirley) - produkcja Disneya, dziecko Hadleya itp.

Zaczęliśmy na spacji, skończyliśmy na apostrofach - jeśli to czytacie to brawo - daliście radę dotrzeć do końca! Mam nadzieję, że nie na próżno. Pomyślcie - dzięki zapamiętaniu takich rzeczy wasz redaktor, kiedy już będziecie wydawać swój pierwszy bestseller, będzie miał przynajmniej mnie roboty. Pominęłam coś? Wytłumaczyłam to jak potrzeba? Piszcie, może tym razem ja się czegoś nauczę ;D

/Lana

Książka pod lupą #14 - "Zamieć śnieżna i woń migdałów"

Camilla Läckberg - "Zamieć śnieżna i woń migdałów"

Powieść pt. „Zamieć śnieżna i woń migdałów” Camilli Läckberg to kryminał. Opowiada o policjancie - Martinie Mohlinie, który wraz ze swoją narzeczoną i jej rodziną postanawia spędzić święta Bożego Narodzenia na szwedzkiej wyspie Valön. Niespodziewanie podczas uroczystej kolacji, najstarszy i najbogatszy członek rodziny Liljecronas – Ruben, osuwa się na ziemię martwy. Wydawać, by się mogło, że gorzej już być nie może. Jednakże okazuje się, iż z powodu zamieci śnieżnej nikt nie może wydostać się z wyspy. Młody funkcjonariusz próbuje rozwiązać zagadkę śmierci seniora rodu, lecz nie zdaje sobie sprawy z tego, jak zawiłe są więzi w tej rodzinie.

Książka ta, jak i zresztą wszystkie inne dzieła szwedzkiej autorki, do samego końca trzyma w napięciu. Chociaż ma niewiele ponad sto stron potrafi wywołać wiele sprzecznych emocji u czytelnika. Doskonale ukazuje to, jak bardzo chęć wzbogacenia się potrafi zniszczyć rodzinę. Do tego dochodzi jeszcze zakończenie, które może zaskoczyć nawet największych fanów Sherlocka Holmesa. Z drugiej strony, możemy odnieść wrażenie, iż śledztwo prowadzone przez policjanta Martina jest nudne i nie dopracowane. 

Powieść jest pisana prostym językiem, nie zawierającym żadnych interesujących sformułowań. Uważam, zapoznawszy się wcześniej z innymi dziełami Camilli Läckberg, że jest to jedna z jej gorszych książek. Mimo wszystko, polecam przeczytanie książki i ocenienie jej samemu.

Hermiona

____________________________________

Krótka notka Hermiony, po krótkiej wakacyjnej przerwie ;)

Oczekujcie na kolejny post w weekend :)

Pozdrawiam, Iadala

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

Książka pod lupą #13 - "Syrena"

Tricia Rayburn - "Syrena"

"Dla Vanessy i Justine Sands miały to być zwyczajne wakacje w miasteczku Winter Harbor, w gronie starych przyjaciół. Jednak kiedy Justine, po wielkiej rodzinnej kłótni, wybiera się nad urwisko, by poskakać do wody, a nazajutrz fale wyrzucają jej ciało na brzeg, Vanessa nie ma wątpliwości, że to coś więcej niż nieszczęśliwy wypadek. Nagle całe nadbrzeżne miasteczko wpada w popłoch, kiedy rozgrywa się seria ponurych związanych z wodą zdarzeń – fale wyrzucają na brzeg ciała mężczyzn z twarzami zastygłymi w szerokim uśmiechu… Czy to, co odkryje Vanessa, może oznaczać koniec jej wakacyjnej miłości, a nawet życia, takiego, jakie znała dotychczas?"

Zacznę dzisiaj od tego, że po "Syrenie" spodziewałam się jakiejś lekkiej, ciekawej, może nieco innowacyjnej historii o syrenach i nieco się zawiodłam. Tom pierwszy jest napisany tak, że dosyć szybko się go czyta, ale czasami miałam takie uczucie jakby brakowała mi w tej książce treści. Momentami wcale nie wyczuwałam tych emocji, które wydawnictwo dumnie umieściło w górnej części okładki... Nie była to do końca tajemnicza, romantyczna i pełna grozy historia. 

"Nie rozumiem,jak można wejść do wody tak głęboko,by pod stopami nie czuć dna,nie zanurzając przy tym głowy...a tak naprawdę to nie rozumiem,jak można z własnej woli wejść do wody,która może cię porwać i wciągnąć pod powierzchnię,gdy tylko dotknie kostek."

Myślę, że będzie to dosyć krótka recenzja, gdyż większość treści - przynajmniej tej którą chciałam wam zdradzić jest zawarte w krótkim opisie. Są dwie siostry - które po raz kolejny wyjeżdżają na wakacje, razem z sąsiadami. Wszystko jest fajnie, razem z kolegami bawią się na plaży, gdy nagle pewnego ranka ciało Justine zostaje odnalezione na plaży w Winter Harbor. Dla jej młodszej siostry i chłopaka to straszna tragedia. Oprócz tego w miasteczku ginie coraz więcej osób - są to mężczyzni których odnajdują zawsze z uśmiechem na twarzy. W tym czasie znika - Caleb - ukochany zmarłej. Simon - jego brat i Vanessa starają się rozwikłać to co się dzieje w małym, nadmorskim miasteczku. Tutaj odkrycia są coraz bardziej dziwne i straszne - więc czy zmienią życie Vanessy na zawsze?

"Jej głos otaczał mnie niby chłodna poranna mgła unosząca się nad jeziorem,otulał moje ramiona i nogi cienką,szarą powłoką,którą najchętniej natychmiast bym z siebie spłukała,"

Tak, jak napisałam już wyżej "Syrena" do moich ulubieńców nie należy, jednak każdy ma różne gusta i słyszałam o niej również dużo pozytywnych opinii, więc jeśli będziecie chcieli jakąś miłą, lekką lekturę to spróbujcie, anuż wam się spodoba. Ja z całego serca przyznaję, że styl pisania Rayburn nie przypadł mi gustu, książkę czytało mi średnio, nie wywołała u mnie wielkich emocji (a prawie na każdej książce płaczę/śmieję się/klnę - zależnie od sytuacji), dlatego też nie dam jej wysokiej noty. Plusem jest chyba to, że nie ma wielu książek które opierają się tylko na historii syren - większosć obecnej literatury fantasy jest szczególnie nacechowane na wampiry i likantropy, toteż autorka wykorzystała dosyć oryginalną wizję - niestety gorzej z wyszło z jej przedstawieniem.

Iadala